O „Poradniku Językowym” w skrócie
„Poradnik Językowy” założył w roku 1901 Roman Zawiliński, profesor krakowskiego gimnazjum. „Poradnik" jest jednym z trzech najstarszych polskich czasopism językoznawczych (wcześniejsze są „Prace Filologiczne” 1884, późniejszy „Język Polski” 1913). Tytuł nie ukazywał się w latach 1913 – 1918, 1924, 1928, 1939 (od września) –1948 (do października). W roku 1932 czasopismo zostało przeniesione do Warszawy, stając się organem Towarzystwa Poprawności Języka Polskiego (od 1934 Towarzystwa Krzewienia Poprawności i Kultury Języka, dziś – Towarzystwa Kultury Języka).
Od samego początku „Poradnik Językowy” podejmował problematykę naukową z zakresu językoznawstwa polonistycznego, w części także – slawistycznego i ogólnego, dzisiaj także z zakresu logopedii. Publikowali w nim niemalże wszyscy najwybitniejsi polscy językoznawcy. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu redaktorów i współpracujących z nimi osób „Poradnik Językowy” odegrał bardzo ważną społecznie rolę w różnych okresach historii Polski: w czasie zaborów, w dwudziestoleciu międzywojennym, po II wojnie światowej i w okresie transformacji ustrojowej. Stanowił forum wymiany myśli, teorii i poglądów dla językoznawców i szerokiego kręgu osób, dla których sprawy języka polskiego były szczególnie ważne.